Ciało jako ograniczenie czy wolność?

Są takie pytania w 2020 roku, które nie są dokładnie przemyślane a pełnią bardzo ważną funkcję w ogólnym pojęciu egzystencji człowieka. Temat ten był na topie w roku 2016 i myślę, że ludzkość pod tym względem przez te ostatnie cztery lata zrobiła wielki postęp, bo mamy teraz większą dowolność w byciu sobą. Jednak odpowiadając na powyższe pytanie myślę, że należy na to spojrzeć pod kątem stanu psychicznego i emocjonalnego danej osoby. Gdy byłam małą dziewczynką, to często doświadczałam pewnej frustracji dotyczącej swojego ciała. Polegała ona na tym, że psychicznie czułam jak moja fizyczność mnie ogranicza. Czułam, jakbym była zamknięta w klatce a to była przecież tylko materialna obudowa mojego "ja". Jednak czułam że moje "ja" nie wpasowuje się w tą obudowę tak idealnie i dokładnie, jak powinno. Bardzo często przechodziłam przez to załamania nerwowe i wybuchałam nienawiścią z powodu tego co widzę, kiedy patrzę w lustro. Jako nastolatka przechodziłam przez różne epizody moich zaburzeń emocjonalnych a co z tym związane - przez różnorodne sposoby patrzenia na własne ciało. Nie była to tylko nienawiść. Zdarzało się, że patrzyłam na swoją fizyczność jako na coś o bardzo pozytywnym kontekście. Czułam się dobrze, idealnie dopasowana do tego co mnie definiuje. Nie czułam się wtedy w żaden sposób ograniczona. Ciało ograniczało mnie wtedy, kiedy mój mózg nie potrafił poradzić sobie sam ze sobą. Mózg sam w sobie też przecież składa się na ciało. Myśli nie. I właśnie ta moja tożsamość psychiczna zawsze próbowała uciekać od ograniczeń fizycznych. Oczywiście było to nie możliwe. Ciało stawało się dla mnie pewnym sposobem wyzwolenia kiedy dochodziło u mnie do czynów autoagresywnych. Poprzez ubytek krwi w wyniku fizycznej autodestrukcji mogłam poczuć jak wszystkie emocje ze mnie uchodzą. Bywało, że rany też stawały się dla mnie zbyt ciasne. Wtedy psychika pragnęła tylko jednego – śmierci.I tutaj zaczyna się moja własna głupota i niewiedza. Nie potrafię wytłumaczyć dlaczego tak się dzieje, że coś co jest nasze i powinniśmy to lubić sprawia nam jednocześnie tyle bólu i ograniczenia. Myślę żę nasze umysły wyprane są tymi wszystkimi „idealnymi“ wzorcami piękności. I nie bez powodu słowo „idealnymi“ wzięłam w cudzysłów. Ideał to pojęcie względne. Nie ma czegoś takiego. Dla każdego jest to coś innego. Czekam na taki moment kiedy kultura czy ludzie przestaną nam narzucać konkretną modę, wzorce czy figurę jaką powinniśmy mieć. Przecież każdy czuje się dobrze w czymś innym bo jesteśmy różni. Gdyby każdy z nas miał 171 cm wzrostu, 50 kg i chodził w dżinsach to by nas to wkurwiało a świat byłby nudny.

Mimo wszystko, myślę że jednak nasze ciało to nasz dom. Trzeba o niego dbać i szanować go, bo nie jesteśmy w stanie go odbudować. To bardzo ważne. Nie jesteśmy niezniszczalni. Nie możemy czuć się ograniczani przez coś, co należy do nas i jest naturalne a do tego możemy o tym decydować. Choroba nauczyła mnie, że każdy centymetr mnie się liczy. Mnie lub kogokolwiek. Według mnie ciało zawsze będzie w jakimś stopniu ograniczeniem. Mimo to uważam, że akceptacja siebie pozwala nam się czuć bezpieczniej i swobodniej. Może więc warto spróbować?