Kochajmy naszych czworonożnych przyjaciół

Cześć! To ja, pamiętacie mnie jeszcze?

Dawno mnie tu nie było, potrzebowałam przerwy, żeby ogarnąć trochę życia i zebrać z powrotem odrobinę weny. Myślę, że czuje się gotowa, aby co jakiś czas tu wstawiać parę moich słówek i wskrzesić mój dorobek artystyczny.

Do małych updatów mogę zaliczyć na przykład to, że zaadoptowałam trzeciego kota. Słowo adopcja nie jest tu przypadkowe, ponieważ kotek pochodzi ze schroniska. Nie mogłam się powstrzymać przed uratowaniem tego małego serduszka. Wiele ludzi, nie zdaje sobie sprawy, ile takie uratowane zwierzątko okazuje potem wdzięczności i miłości. Nie rozumiem osób, które traktują zwierzęta podle — wyrzucają z domu i wiele innych, których nawet nie chce wymieniać. Osobiście od zawsze należałam do grona osób, które nie przepadają za ludźmi, nie potrafię utrzymywać z nimi bliskiej relacji i najlepiej czuje się w towarzystwie zwierząt. Możecie zapytać moich współlokatorów — ja i moje koty to najlepsi przyjaciele. Pierwsze, do czego się przytulam, kiedy źle się czuje to do tego mięciutkiego futerka. A mój kot Miki, jako że jest najpierwszym synem, jest dla mnie najważniejszy i nie oddałabym go nikomu. Kocham go na zabój. Jak to się stało, że Miki trafił w moje ręce? 

Znalazłam go, z czwórką rodzeństwa porzuconego w trawie. Były głodne, wychudzone, jeden z nich pół martwy. Wszystkie pięć kotów zabrałam do siebie, wykarmiłam z własnej ręki. On był najsilniejszy, zawsze pierwszy do jedzenia. Pierwszy otworzył oczka, pierwszy zaczął śmigać po pokoju. Rodzeństwo oddałam, a jego zostawiłam. Skradł moje serce, nie mogłam sobie pozwolić na to, aby go oddać komuś obcemu. Dzisiaj ma już trzy lata. Nie ma na świecie istoty, którą kochałabym bardziej! 

Mogę to uznać, jako mały apel do was. Kochajmy zwierzęta. Na świecie jest tyle zła i nieszczęścia a zwierzęta to jedyne istoty, które niosą zawsze dobrą energię — są przecież nieskazitelnie czyste.